داستان کوتاه خلاق

.   گاهی در عجب می ماندند آشنایان که از چنین زن باوقار و نجیب و متانتی  چگونه چنین پسر  جلف و پر رو  و بی حیایی بدنیا آمده . 
  خب  چند باری را به یاد دارم که مادر گفته بود ؛ 
  از  ظلمات   نور   
 و 
 از  نور  ظلمات   خلق میشه . 
  خب  جمله ی خوشایندی نبود برایم  ولی من پر رو تر از این حرفها بودم .       برایم رقص و شیطنت و  تجربه کردن های  جدید و نو   در اولویت بود . 

   مادرم هرگز به کسی ابراز علاقه نمیکرد .  حتی اگر کسی از او  قدردانی و تشکر میکرد   تا بناگوش سرخ میشد و خجالت میکشید و میرفت پی کاری تا در ان لحظه در ان مکان نباشد ‌ . 
    مادرم حتی  صحبت های  معمول را  اگر بار  احساسی و یا ارزش نوستالژی  همراه داشتند   بگونه ای غیر طبیعی به زبان می آورد .  
به گمانم هول میشد .   
  یکبار  در کودکی ام  به من گفت ؛          روزی که بدنیا آمدی شب بود . 
من خندیدم و به او خرده گرفتم .   
او ولی جدی بود .  در بستر بیماری و لحظاتی پیش از رفتن به اتاق جراحی  . 
 من از درک اهمیت آن لحظات  عاجز بودم .  ولی خوب به یاد دارم  که  به من با همان کلمات نامنظم و فعل و فاعل های  پسو پیش   گفت ؛    
                روزی که به دنیا آمدی  شب بود .....   
  میخواست ادامه اش را بگوید که  گریه اش گرفت . بغض کهنه ای داشت .  بغضی لجباز  که  توان از گفتن کلامش را ربوده بود . 
  من غمگین شدم و به من تلنگر زد  و گفت ؛  
 باید گوش کنی . 
  پدر مادرت رو.....   مجدد بغض لجباز و  پرتگرار   نگذاشت  حرفش تمام شود . 
  او را به اتاق جراحی بردند  و  من شش سال داشتم . 
  پرستار  که بیرون آمد   ابتدا  کاغذی را از جیب بیرون آورد و  خواند و  شوکه شد . مرا به انتظامات سپرد و چیزهایی را پچ پچ کرد و رفت .  مامورین آمدند . سوال جواب میکردند .  و تک تک  کاغذ یادداشتی  که دست خط مادرم بود را می خواندند و  شوکه  به یکدیگر نگاه میکردند . 
  آنها عاقبت  کاغذ را به من دادند  ولی من کوچکتر از آنی بودم که بتوانم آنرا بخوانم . 
   مادرم را بخاک سپرد   پیرزن صاحبخانه . و  من آن کاغذ را  در لای قرآن ان خانه جا گذاردم .  
     سالها گذشت و  من فراموشم شد .  دوران دانشگاه به فکر یافتن خانواده ی پدری ام افتادم . 
  هیچ ردی  هیچ نشانه ای    .  
به ان خانه رفتم .       پیرزن صاحبخانه سالها پیش فوت شده بود . به زحمت  قران قدیمی را یافتم . کاغذ همچنان آنجا  بود . 

    آنرا باز کردم .   اشکهای بچگی ام  سبب جوهر پخش شدگی واژگان شده بود .   و همانطور مانده بود .  ولی با این حال خوانا و قابل  تشخیص بود .  
متن نامه چنین بود ؛ 

    خواستم خودم را  به پدرت نزدیک کنم  . چون دوست بچگی ام بود .   با مادرت طرح دوستی داشتم ولی او بیخبر بود .   به خانه تان آمدم . ولی پدرت را نمیدیدم  چون شهر دیگری شاغل بود. مادرت تو را باردار بود  .  عاقبت پرده از هویت من برداشته شد .  و انروز در زایشگاه پدرت و من همزمان  با یکدیگر روبرو شدیم .   مادرت  نمیدانست و نفهمید   و پدرت نیز سکوت کرد .  آن روز که بدنیا آمدی  شب بود . یلدای تقویم  سال  ...... .        مادرت خواب بود و من تو را بی دلیل ربودم .   و فرار کردم .   هرگز نفهمیدم چرا ......    
  شاید قصد آزردن و رنجاندن مادرت را داشتم . نمی دانم . ولی تمامش یک حماقت کور کورانه بود ‌ .   ببخش .