ترانه و شعر، محمد روشن زاده

بازم میسوزم ، بازخم تو ،میسازم

بﺎ ﻫﺮ ﻏﺰﻝ ﭼﺸﻤﺖ ، ﻣﻦ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﺯﻡ

ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺷﻌﺮﻡ ، ﻣﻌﺮﺍﺝ ﻏﺮﻭﺭﻡ ﺑﻮﺩ

ﺍﯼ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻻ ﺗﺮ ، ﺍﯾﻨﮏ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﻧﺎﺯﻡ

ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮﻩ ﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺭﺍ ﺗﻮ ﻧﺎﻥ ﻏﺰﻝ ﺩﺍﺩﯼ

ﺍﯼ ﭘﺮ ﺑﺮﮐﺖ ﮔﻨﺪﻡ ، ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺁﻏﺎﺯﻡ

ﻣﻦ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﻮﺩﻡ ، ﻓﻮﺍﺭﻩ ﻧﺸﯿﻦ ﺑﻮﺩﻡ

ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪ ، ﺑﺎﻝ ﻫﻤﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯﻡ

ﺍﺯ ﺷﺒﻨﻢ ﻫﺮ ﻻﻟﻪ ، ﺍﺳﺐ ﻭ ﮐﻮﺯﻩ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻡ

ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻥ ، ﺗﺎ ﺍﻭﺝ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﺎﺯﻡ

ﻫﯿﻬﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ ، ﺍﺳﺐ ﻭ ﻣﻦ ﻭ ﺩﻝ ﺧﺴﺘﻪ

ﻣﻦ ﭼﺎﻭﺵ ﺑﯽ ﺧﻮﯾﺸﻢ ، ﺑﺎ ﻫﻖ ﻫﻖ ﺁﻭﺍﺯﻡ

ﺭﺍﻩ ﺳﻔﺮ ﻋﺎﺷﻖ ، ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻧﻪ ﺑﻨﺪﺍﻥ ﭘﺮ

ﻧﺎﻣﺮﺩﻡ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ، ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺝ ﻧﭙﺮﺩﺍﺯﻡ !

)) ش،ق((

___ءءءءءءءءءءءءءءءءءءءءءءءءءءءء

 

ﺁﺑــﯽ ﺩﺭﯾـﺎ ﻗــﺪﻏــﻦ ، ﺷـﻮﻕ ﺗـﻤـﺎﺷـﺎ ﻗــﺪﻏــﻦ

ﻋـﺸـﻖ ﺩﻭ ﻣـﺎﻫﯽ ﻗـﺪﻏـﻦ ، ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﻭ ﺗـﻨـﻬﺎ ﻗـﺪﻏـﻦ

ﺑـﺮﺍﯼ ﻋــﺸـﻖ ﺗـﺎﺯﻩ ، ﺍﺟـﺎﺯﻩ ﺑـﯽ ﺍﺟـﺎﺯﻩ

ﭘـﭻ ﭘـﭻ ﻭ ﻧـﺠـﻮﺍ ﻗـﺪﻏـﻦ ، ﺭﻗـﺺ ﺳـﺎﯾـﻪ ﻫـﺎ ﻗـﺪﻏـﻦ

ﮐـﺸـﻒ ﺑـﻮﺳﻪ ﯼ ﺑـﯽ ﻫـﻮﺍ ﺑـﻪ ﻭﻗـﺖ ﺭﻭﯾـﺎ ﻗـﺪﻏـﻦ

ﺑـﺮﺍﯼ ﺧـﻮﺍﺏ ﺗـﺎﺯﻩ ، ﺍﺟـﺎﺯﻩ ﺑـﯽ ﺍﺟـﺎﺯﻩ

ﺩﺭ ﺍﯾـﻦ ﻏـﺮﺑـﺖ ﺧـﺎﻧـﮕﯽ ﺑـﮕـﻮ ﻫـﺮﭼـﯽ ﺑـﺎﯾـﺪ ﺑـﮕـﯽ

ﻏـﺰﻝ ﺑـﮕـﻮ ﺑـﻪ ﺳـﺎﺩﮔـﯽ ﺑـﮕـﻮ ﺯﻧـﺪﻩ ﺑـﺎﺩ ﺯﻧــﺪﮔـﯽ

ﺑـﺮﺍﯼ ﺷـﻌـﺮ ﺗـﺎﺯﻩ ، ﺍﺟـﺎﺯﻩ ﺑـﯽ ﺍﺟـﺎﺯﻩ

ﺍﺯ ﺗـﻮ ﻧـﻮﺷـﺘـﻦ ﻗـﺪﻏـﻦ ، ﮔـﻼﯾـﻪ ﮐـﺮﺩﻥ ﻗـﺪﻏـﻦ

ﻋـﻄﺮ ﺧـﻮﺵ ﺯﻥ ﻗـﺪﻏـﻦ ، ﺗـﻮ ﻗـﺪﻏﻦ ، ﻣـﻦ ﻗـﺪﻏﻦ

ﺑــﺮﺍﯼ ﺭﻭﺯ ﺗــﺎﺯﻩ ، ﺍﺟــﺎﺯﻩ ﺑــﯽ ﺍﺟــﺎﺯﻩ

)) ﺷﻬر،ق((

 

ﺭﻭﺯ ﭘﺎﯾﯿﺰﯼ ﻣﯿﻼﺩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﯾﺎﺩﻡ ﻫﺴﺖ

ﺭﻭﺯ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﺳﺮﺩ ﺳﻔﺮ ﯾﺎﺩﺕ ﻧﯿﺴﺖ

ﻧﺎﻟﻪ ﯼ ﻧﺎ ﺧﻮﺵ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪ ﺟﺪﺍ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻣﻦ

ﺩﺭ ﺷﺐ ﺁﺧﺮ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺧﻄﺮ ﯾﺎﺩﺕ ﻧﯿﺴﺖ

ﺗﻠﺨﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﺕ ﻣﺎﻧﺪﺳﺖ

ﻧﯿﺰﻩ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺳﺖ ﻭ ﺳﭙﺮ ﯾﺎﺩﺕ ﻧﯿﺴﺖ

ﯾﺎﺩﻡ ﻫﺴﺖ ... ﯾﺎﺩﺕ ﻧﯿﺴﺖ ...

ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺧﻮﺭ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻧﺒﻮﺩ

ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﮔﺸﺖ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺑﺪﺭ ﯾﺎﺩﺕ ﻧﯿﺴﺖ

ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻂ ﻭ ﺧﺒﺮﯼ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﺮﺩﻡ

ﻗﺎﺻﺪﮎ ﮐﺎﺵ ﻧﮕﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﯾﺎﺩﺕ ﻧﯿﺴﺖ

ﯾﺎﺩﻡ ﻫﺴﺖ ... ﯾﺎﺩﺕ ﻧﯿﺴﺖ ...

ﻋﻄﺶ ﺧﺸﮏ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺭﯾﮓ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﺎﺳﯿﺪ

ﮐﻮﺯﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺩﻣﺖ ﺍﯼ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﮕﺮ ﯾﺎﺩﺕ ﻧﯿﺴﺖ

ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺯﯼ ﻫﺮ ﺷﺐ ﭘﺮﻩ ﺭﺍ ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ

ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﮒ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﯾﺎﺩﺕ ﻧﯿﺴﺖ

ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﻟﺮﯾﺨﺘﮕﺎﻥ ﭼﺸﻢ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺑﯽ ﺩﻝ

ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻏﺮﻕ ﻏﺮﻭﺑﯽ ﮐﻪ ﺳﺤﺮ ﯾﺎﺩﺕ ﻧﯿﺴﺖ

ﯾﺎﺩﻡ ﻫﺴﺖ ... ﯾﺎﺩﺕ ﻧﯿﺴﺖ ...

)) ش،ق.

 

 

 

ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺭ

ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ

ﺑﻪ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ

ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ ﮐﻪ

ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺷﺖ

ﯾﮏ ﺭﻭﺯ

ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺗﻮ

ﺩﺭ ﺑﺎﺩ

ﺑﺮﻗﺼﺪ ...

)) شهروز براری صیقلانی ((

♥♥♥♥♥♥♥♥

ﺟﺎﯼ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﺍﺳﺖ

ﻧﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ

ﺑﺮﮔﺮﺩ

ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﯼ

ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺳﺮﺍﯾﻨﺪ ...

)) ((

♥♥♥♥♥♥♥♥

ﻣﺮﺍ ﺑﺒﻮﺱ

ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ،

ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻗﻄﺮﻩ ﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ

ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﺘﺪ

ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﯼ ﺗﻮ

ﺑﺎﺭﺍﻥ

ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎﺭﯾﺪﻧﺶ ﺭﺍ

ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﯿﺮﺩ ...

)) ((

♥♥♥♥♥♥♥♥

" ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ "

ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ

ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻗﺪﻡ ﺑﺰﻧﻢ

ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ

ﺧﯿﺲ ﺷﻮﻡ ...

)) ((

♥♥♥♥♥♥♥♥

ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻫﺮ ﺷﻌﺮ

ﯾﮏ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﺗﻮ

ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ

ﺧﻮﺩﺕ ﺑﮕﻮ :

ﮐﺠﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﯼ

ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺮ

ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ

ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﻡ ...

)) ((

♥♥♥♥♥♥♥♥

ﻧــﻮﺷـﺘﻦ ﺍﺯ ﺗــﻮ

ﻣــﺮﺍ ﺗــﺎﺯﻩ ﻣــﯽ ﮐﻨﺪ

ﭼـﻮﻥ ﮔـــﻞ ﺳــﺮﺧﯽ

ﺩﺭ ﺑــﺎﻏﭽﻪ

ﺑـﻪ ﻭﻗــﺖ ﺑــﺎﺭﺵ ﺑـــﺎﺭﺍﻥ ...

)) ((

♥♥♥♥♥♥♥♥

ﺩﻟﻢ ، ﯾﮏ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ

ﯾﮏ ” ﺗﻮ ”

ﯾﮏ ” ﻣﻦ ”

ﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﺑﯽ ﺍﻧﺘﻬﺎ

ﮐﻪ ﻫﻮﺍﯾﺶ

ﺁﮐﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ...

)) ((

♥♥♥♥♥♥♥♥

ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ

ﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﺪﻡ ﺑﺰﻥ

ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺎﻡ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ

ﺭﻭﯼ ﺑﺮﮒ ﻫﺎﯼ ﭘﺎﯾﯿﺰﯼ

ﺳﻤﻔﻮﻧﯽ ﺑﺎ ﺷﮑﻮﻫﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ

ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ

ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﻮﺳﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ

ﺑﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ

ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺪ ...

)) ((

♥♥♥♥♥♥♥♥

ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ ...

ﻭ ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﺩﻭﯾﺪﻡ

ﺁﻧﺮﻭﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻮﺩ

ﺣﺘﯽ ﻗﺎﺭ ﻗﺎﺭ ﮐﻼﻍ .

)) ((

♥♥♥♥♥♥♥♥

ﺧﺪﺍ ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﯾﺪ ...

ﻣﻌﺠﺰﻩ ﮐﺮﺩ ...

ﻣﻦ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ

ﺏ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ...

ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻡ ...

)) ((

♥♥♥♥♥♥♥♥

ﮐﻮﯾﺮﯼ ﺧﺸﮑﻢ

ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﻮ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺒﺎﺭ

ﻗﻮﻝ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ

ﺟﻨﮕﻞ ﺷﻮﻡ ...

)) ((

♥♥♥♥♥♥♥♥

ﮐﺎﺵ ﻗﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺮ ﺩﺍﺭ

ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺖ

ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺘﯽ

ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩﻡ

ﺭﻧﮓ ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ...

)) ((

♥♥♥♥♥♥♥♥

ﺷــﻌﺮ ﻣـﺮﺍ ﺑﺎ ﺧـﻮﺩ

ﺑﻪ ﺟـﺎﻫﺎﯾﯽ ﻣـﯽ ﺑﺮﺩ

ﮐـﻪ ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﺣـﺎﻝ ﻧـﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ

ﺑــﺎﻭﺭﺕ ﻣــﯽ ﺷﻮﺩ

ﻣــﻦ ﺑﺎ ﻫـﻤﯿﻦ ﺷـــﻌﺮ ﻫﺎ

ﺑـﻪ ﺁﻏـــﻮﺵ ﺗـﻮ ﺁﻣـﺪﻡ ...

)) ((

♥♥♥♥♥♥♥♥

ﭼﺘﺮﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﻡ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻡ

ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ

ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﻨﺠﺎ

ﺑﻮﯼ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ...

))شین براری صیقلانی ((

♥♥♥♥♥♥♥♥

ﻣﻮﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﮑﻦ

ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ

ﻋﻄﺮﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﭙﯿﭽﺪ

ﮔﻨﺠﺸﮏ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﮐﻨﺪ

ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻋﺎﺷﻖ ...((

♥♥♥♥♥♥♥♥

ﮐﻼﻍ ﺟﯿﮏ ﺟﯿﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

ﻭ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﻗﺎﺭ ﻗﺎﺭ

ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮑﻦ

ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻮ

ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ ...

)) شین براری ((

♥♥♥شین•براری•صیقلانی♥♥♥

ﮔﻔﺘﯽ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪ

ﻭ ﺷﻌﺮﯼ ﺑﮕﻮ

ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ

ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺩﯾﺪﻡ

ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﯽ ﺭﻗﺼﯿﺪ

ﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ

ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮﮐﯽ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪ

ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ

ﺷﺒﯿﻪ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ...

)) ((

♥♥♥شهروز♥براری♥صیقلانی♥♥♥